Η καταστροφή ή η απώλεια των φυσικών δοντιών μπορεί να οδηγήσει σε μειωμένη μασητική ικανότητα, μετακίνηση των γειτονικών δοντιών και των δοντιών του αντίθετου φραγμού, διαταραχή στη σύγκλειση (στον τρόπο που κλείνει το στόμα) και στη λειτουργία των γνάθων, καθώς και σε ποικίλου βαθμού διαταραχές της αισθητικής του στόματος και του προσώπου.

Η αποκατάσταση των κατεστραμμένων δοντιών και των πιθανών ελλείψεων με τη βοήθεια προσθετικών εργασιών εξασφαλίζει σωστή μασητική και φωνητική λειτουργία, αισθητική αποκατάσταση του προσώπου και του στόματος, καθώς και την ομαλή λειτουργία ολόκληρου του στοματογναθικού συστήματος.

Είναι ο κλάδος της Προσθετικής που ασχολείται με την κατασκευή και την τοποθέτηση αποκαταστάσεων που στηρίζονται και συγκολλώνται μόνιμα σε φυσικά δόντια (ο ασθενής δεν τις αφαιρεί).

Στην κατηγορία των ακίνητων προσθετικών εργασιών ανήκουν οι στεφάνες, οι γέφυρες, οι ενδορριζικοί άξονες, οι όψεις και οι ένθετες/επένθετες αποκαταστάσεις.

Η στεφάνη είναι μια θήκη σε σχήμα δοντιού, η οποία τοποθετείται πάνω σε ένα δόντι μετά από κατάλληλη προετοιμασία (τρόχισμα).

Ο ρόλος της στεφάνης είναι να προστατεύσει το δόντι από πιθανό τερηδονισμό ή κάταγμα, να αυξήσει την αντοχή του  και να βελτιώσει την αισθητική του εμφάνιση.

Η στεφάνη, κατασκευάζεται από διάφορα υλικά όπως κράματα μέταλλων, πορσελάνη, πορσελάνη επικολλημένη σε μέταλλο, κεραμικά υλικά, ζιρκονία κτλ

Δόντια που πρόκειται να αποκατασταθούν με στεφάνες παρασκευάζονται (τροχίζονται) σε κατάλληλο σχήμα.  Μετά την ολοκλήρωση του τροχίσματος, το δόντι προστατεύεται με την τοποθέτηση προσωρινής στεφάνης.

Στη συνέχεια, λαμβάνεται το αποτύπωμα του δοντιού το οποίο θα σταλεί στο εργαστήριο για να κατασκευασθεί η στεφάνη.

Ωστόσο, της παρασκευής ορισμένες φορές είναι ανάγκη να προηγηθούν η ενδοδοντική θεραπεία (απονεύρωση), η έμφραξη ή η ανασύσταση του δοντιού.

Η γέφυρα είναι μια προσθετική εργασία, η οποία αντικαθιστά ένα ή περισσότερα ελλείποντα δόντια στο στόμα.

Η γέφυρα στηρίζεται πάνω σε δύο ή περισσότερα δόντια στηρίγματα, τα οποία ενώνονται μεταξύ τους με τα γεφυρώματα.

Για παράδειγμα, στις περιπτώσεις όπου λείπει ένα δόντι, αναγκαστικά θα χρησιμοποιήσουμε ως στηρίγματα τα διπλανά από τον κενό χώρο δόντια. Δηλαδή, δύο στεφάνες εκατέρωθεν του κενού χώρου οι οποίες θα εξυπηρετήσουν τη στήριξη και ένα γεφύρωμα το οποίο αναπληρώνει τον κενό χώρο πάνω από την περιοχή του ελλείποντος δοντιού.

Με άλλα λόγια για να αντικαταστήσουμε τον κενό χώρο από την έλλειψη ενός δοντιού, τοποθετούμε μια γέφυρα τριών τεμαχίων που αποτελείται από δύο στεφάνες και ένα γεφύρωμα.

Ο χρόνος ζωής μιας στεφάνης ή μιας γέφυρας στο στόμα εξαρτάται κατά βάση από την ποιότητα κατασκευής (εφαρμογή, υλικό κατασκευής κτλ), τη στοματική υγιεινή και τις συνήθειες του ασθενή (βρουξισμός).

Επιτυχημένη θεωρείται μια κατασκευή που παραμένει στο στόμα για τουλάχιστον  8-10 χρόνια.

Ο άξονας είναι μια προσθετική εργασία που τοποθετείται μόνο σε ενδοδοντικά θεραπευμένα (απονευρωμένα) δόντια με εκτεταμένη απώλεια οδοντικής ουσίας και μας επιτρέπει να αναπληρώσουμε την χαμένη ουσία της μύλης του δοντιού.

Οι ενδορριζικοί άξονες διακρίνονται σε προπαρασκευασμένους (από διάφορα μέταλλα, υαλονήματα, ανθρακονήματα) και  εξατομικευμένους (από κράματα μετάλλων, ενισχυμένα ολοκεραμικά συστήματα, πολυμερή υλικά αυξημένης αντοχής - peek).

Το είδος του άξονα που θα τοποθετηθεί καθορίζεται από το είδος του δοντιού, το βαθμό απώλειας των οδοντικών  ιστών και από το είδος της τελικής αποκατάστασης που θα τοποθετηθεί.

Για την τοποθέτηση ενός προκατασκευασμένου άξονα απαιτείται 1 συνεδρία.

Για την κατασκευή και τοποθέτηση ενός εξατομικευμένου άξονα απαιτούνται 2 συνεδρίες.

Τα ένθετα και τα επένθετα είναι αποκαταστάσεις των οπισθίων δοντιών, που κατασκευάζονται στο οδοντοτεχνικό εργαστήριο από πορσελάνη ή ρητίνη.

Χρησιμοποιούνται αντί των κλασικών εμφράξεων (σφραγισμάτων) και οι τεχνικές που ακολουθούνται για την κατασκευή και την τοποθέτηση τους στο στόμα εξασφαλίζουν μεγαλύτερη αντοχή, τόσο στην αποκατάσταση την ίδια όσο και στα δόντια στα οποία τοποθετούνται.

Διακρίνονται σε ένθετα, επένθετα ή υπερένθετα ανάλογα με το μέγεθος τους και το μέρος του δοντιού που αποκαθιστούν.

Χρειάζονται δύο συνεδρίες για την ολοκλήρωση μιας αποκατάστασης αυτού του είδους.

Στην πρώτη αφαιρείται από το δόντι το παλαιό σφράγισμα και πιθανή τερηδόνα, διαμορφώνεται η κοιλότητα με τον κατάλληλο τρόπο και ακολουθεί η λήψη του αποτυπώματος.

Στη δεύτερη συνεδρία, γίνεται η συγκόλληση της αποκατάστασης με ειδικά ρητινώδη υλικά, ενώ ανάμεσα στην πρώτο και στη δεύτερη συνεδρία μεσολαβεί χρόνος λίγων ημερών, στην διάρκεια των οποίων το δόντι είναι προστατευμένο με ένα προσωρινό σφράγισμα.

Οι όψεις είναι εξαιρετικά λεπτές φλούδες -με μέσο όρο πάχους 1 mm- από κεραμικό υλικό (πορσελάνη) ή σύνθετη ρητίνη οι οποίες τοποθετούνται στο πρόσθιο μέρος των δοντιών και χρησιμοποιούνται για να διορθώσουν αισθητικές ατέλειες που αφορούν το σχήμα, το χρώμα, τη θέση ή την κλίση των δοντιών.

Οι πιο συχνές αισθητικές ατέλειες που μπορούν να αντιμετωπιστούν με τις όψεις περιλαμβάνουν κατάγματα δοντιών, δυσχρωμίες ή ατέλειες του σχήματος των δοντιών, παρουσία μεσοδοντίων διαστημάτων, στρεβλοφυΐες μικρού βαθμού κτλ.

Είναι ο κλάδος της Προσθετικής που ασχολείται με την κατασκευή και τοποθέτηση ολικών και μερικών οδοντοστοιχιών, αποκαταστάσεων δηλαδή που ο ασθενής αφαιρεί και επανατοποθετεί κατά βούληση στη στοματική κοιλότητα.

Οι ολικές οδοντοστοιχίες, είναι κινητές προσθετικές εργασίες, που κατασκευάζονται για ασθενείς οι οποίοι έχουν χάσει όλα τους τα φυσικά δόντια, στη μια ή και στις δύο γνάθους, και τις χρησιμοποιούν σαν υποκατάστατο για μπορούν να μασούν τις τροφές, να αρθρώνουν λέξεις, αλλά και για αισθητικούς σκοπούς.

Αποτελούνται από μια ακρυλική βάση (που προσομοιάζει με ούλα) και από ακρυλικά ή πορσελάνινα δόντια, τα οποία είναι τοποθετημένα πάνω σε αυτή τη βάση.

Η κατασκευή μιας ολικής οδοντοστοιχίας, είναι αποκλειστική ευθύνη του οδοντιάτρου και απαιτεί εξειδικευμένες γνώσεις που μόνο αυτός διαθέτει. Το εργαστηριακό μέρος της κατασκευής της οδοντοστοιχίας, διεκπεραιώνεται από τον οδοντοτεχνίτη, ο οποίος ακολουθεί πιστά τις οδηγίες που του δίνει ο οδοντίατρος.

Οι οδοντοτεχνίτες δεν διαθέτουν την απαιτούμενη εκπαίδευση, κλινική εμπειρία, τις ιατρικές γνώσεις, αλλά ούτε και το νόμιμο δικαίωμα, να φέρουν σε πέρας την κλινική διαδικασία της κατασκευής μιας ολικής οδοντοστοιχίας.

Ο ασθενής στον οποίο τοποθετούνται για πρώτη φορά οδοντοστοιχίες μπορεί να έχει τον πρώτο καιρό δυσκολίες στη μάσηση και την ομιλία, μικροτραυματισμούς των περιοχών του βλεννογόνου όπου εδράζεται η οδοντοστοιχία και άλλα παροδικής όμως φύσης προβλήματα.

Είναι ακόμη πιθανό να έχει την αίσθηση ότι δεν είναι αρκετά σταθερές ειδικά τον πρώτο καιρό έως ότου οι μύες του προσώπου και της γλώσσας μάθουν να τις συγκρατούν στην θέση τους.

Ο ασθενής θα πρέπει επίσης να γνωρίζει ότι θα καθαρίζει τις οδοντοστοιχίες μετά από κάθε γεύμα και ότι θα πρέπει να τις αφαιρεί κάθε βράδυ προτού πάει για ύπνο.

Τα ένθετα και τα επένθετα είναι αποκαταστάσεις των οπισθίων δοντιών, που κατασκευάζονται στο οδοντοτεχνικό εργαστήριο από πορσελάνη ή ρητίνη.

Χρησιμοποιούνται αντί των κλασικών εμφράξεων (σφραγισμάτων) και οι τεχνικές που ακολουθούνται για την κατασκευή και την τοποθέτηση τους στο στόμα εξασφαλίζουν μεγαλύτερη αντοχή, τόσο στην αποκατάσταση την ίδια όσο και στα δόντια στα οποία τοποθετούνται.

Διακρίνονται σε ένθετα, επένθετα ή υπερένθετα ανάλογα με το μέγεθος τους και το μέρος του δοντιού που αποκαθιστούν.

Η άμεση οδοντοστοιχία είναι μία οδοντοστοιχία (μερική ή ολική), η οποία κατασκευάζεται πριν από την εξαγωγή των φυσικών δοντιών και τοποθετείται στο στόμα αμέσως μετά την εξαγωγή τους.

Τα δόντια που συνήθως πρόκειται να εξαχθούν, είναι δόντια με μεγάλη κινητικότητα, ή  πολύ τερηδονισμένα δόντια που δεν μπορούν να διατηρηθούν πλέον στο στόμα.

Το πλεονέκτημα της άμεσης οδοντοστοιχίας, είναι ότι οι ασθενείς δε μένουν χωρίς δόντια κατά το διάστημα κατασκευής της.

Το μειονέκτημα είναι ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα χρειάζεται αναπροσαρμογή (γέμισμα) της βάσης της οδοντοστοιχίας.

Η επένθετη οδοντοστοιχία, είναι στην ουσία μια συνηθισμένη οδοντοστοιχία, η οποία όμως στηρίζεται και συγκρατείται πάνω σε φυσικά δόντια ή σε εμφυτεύματα με την χρήση ειδικών συνδέσμων ακριβείας.

Η μερική οδοντοστοιχία είναι μια κινητή προσθετική εργασία, που κατασκευάζεται σε ασθενείς οι οποίοι έχουν χάσει κάποια  από τα δόντια τους στη μια ή και στις δύο γνάθους.

Αποτελείται από μια ακρυλική ή μεταλλική βάση, πάνω στην οποία είναι τοποθετημένα ακρυλικά ή πορσελάνινα δόντια και συγκρατείται στα εναπομείναντα δόντια του ασθενούς.

Χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις που για διάφορους λόγους δεν μπορεί να κατασκευαστεί ακίνητη προσθετική εργασία (γέφυρα), ή σαν εναλλακτική λύση αντί μιας ακίνητης προσθετικής εργασίας, για οικονομικούς κυρίως λόγους.